Ria Valk deed in de jaren ’50 achtereenvolgens mee aan het Cabaret der Onbekenden (9 september 1958), een Elvis Presley-wedstrijd (28 mei 1959) en de televisie talentenjacht ‘Nieuwe oogst’ (11 juli 1959).
Dit laatste werd opgemerkt door platenmaatschappij Phonogram en in het najaar van 1959 bracht ze haar eerste single ‘Dans de bam bam boe’ uit. Een lied geschreven door Joop van de Marel en Coen van Orsouw. De single werd vergezeld van een tv-show, maar vanwege commerciële belangenverstrengeling (met Bambamboe-rokken, Bambamboe-slingers en zelfs Bambamboe-kauwgum) werd het nummer van de radio verbannen en uit de handel genomen. Helaas, de kans op een hit was hiermee verkeken. Niet veel later liet Ria opnieuw van zich horen en wel met het lied ‘Als ik je hoor fluiten’. Een vertaling van ‘Heartaches by the number’, de bekende countrysong van Ray Price uit 1959, ook dit lied wist niet de hitparades te bereiken.
Maar driemaal is scheepsrecht. Op vrijdag 11 november 1960 kwam het liedje ‘Hou je echt nog van mij, Rocking Billy’ op de markt. Oorspronkelijk heette het lied ‘Är du kâr i mig ännu, klas-gö-ran’. Het werd gezongen door Lill-Babs en geschreven door Stig Anderson. Babs werd later in Zweden bekend als actrice en Anderson zou de geschiedenis ingaan als de manager van ABBA. Jack Bulterman vond echter het oorspronkelijke liedje niet echt bij Ria passen, het was immers een walsje en ingegeven door Ria’s successen in het land, bouwde hij met tekstschrijver Willy Rex het nummer om tot een echte rock-‘n-roll-song. In het door Bulterman geformeerde begeleidingsorkest zaten: Eddy Christiani (gitaar), Ger Daalhuisen (Bas), Nico Prins (drums), Tony Vos (saxofoon) en Marcel Tielemans (trombone). Het koeiengeloei aan het begin van de plaat is van kunstfluiter en imitator Jan Zijdel. De plaat sloeg werkelijk in als een bom en hiermee was Ria de eerste vrouwelijke rock ’n roll-zangeres van Nederland. Per dag gingen er 1500 exemplaren over de toonbank. De plaat bereikte zelfs de nummer 2 positie in de hitparade en uiteindelijk werden er meer dan 110.000 exemplaren verkocht in Nederland. Er kwam vraag uit het buitenland. Op dinsdag 7 maart 1961 volgde de Engelstalige versie en op maandag 12 februari 1962 tenslotte nog de Duitstalige versie onder de titel ‘Der Stern, den der Sheriff so gern hat’.
Ria was in 1961 ongekend populair. De muziekbladen Tuney Tunes en Muziekexpres riepen haar in 1961 uit tot de populairste artiest van het land. Ze had een fanclub en kreeg dagelijks tientallen brieven per dag. Als ze ergens optrad gebeurde er hysterische taferelen. Er moest geregeld politie aan te pas komen, om de menigte in bedwang te houden. De teenagers wilden allemaal een glimp van haar opvangen en dat niet alleen. Ze wilden een handtekening, haar een cadeau geven en soms zelfs even aan aan haar zitten. In veel gevallen moest Ria dan via de achterdeur of via het dak haar werkterrein verlaten. Door het succes volgden de hits elkaar snel op: ‘Afscheid van een soldaat’, ‘Tommy uit Tennessee’, ‘Adieu vaarwel goodbye’ en ‘Oké, ik ga met je mee’. Aanvankelijk was er soms nog wel eens wat kritiek op haar dictie. Ze zou haar stem forceren en woorden onduidelijk uitspreken. Als ik nu echter anno 2020 de opnames terug luister, hoor ik de orkesten en de opnametechniek van de jaren ’60. Ik hoor een jonge meisjesstem, maar ik hoor ook dat haar uitspraak zeer normaal, bijna van deze tijd klinkt. Misschien was Ria wel een trendsetter?
Tekst: Marc Didden, bron: https://riavalk.wordpress.com/alle-13-goed/
Je moet ingelogd zijn om een reactie te plaatsen.