Rob de Nijs kondigt zijn afscheid aan

Rob de Nijs kondigt zijn afscheid aan na diagnose Parkinson, dit laat hij weten aan de Telegraaf. De Telegraaf  schrijft;  Het is nieuws dat ROB DE NIJS vandaag met bloedend hart met zijn fans deelt: HIJ STOPT! In het ziekenhuis kreeg hij onlangs te horen dat hij lijdt aan de ziekte van Parkinson, wat het einde van zijn carrière betekent.

Hoe hij afscheid wil nemen, en wat een akelig videofilmpje dat laatst verscheen daarmee te maken heeft, vertelt hij vandaag EXCLUSIEF op PAGINA PRIVÉ.

Het zal in de Nederlandse showbizz inslaan als een bom, omdat het een einde maakt aan een van de meest bijzondere carrières, die van een man die sinds de jaren zestig elk decennium een hit wist te scoren.

Bron De Telegraaf;

ROB DE NIJS (76) maakt vandaag op deze pagina bekend een punt te zetten achter zijn carrière, al gaat dat niet van harte.
De zanger die met Ritme van de Regen, Jan Klaassen de Trompetter, Dag zuster Ursula, Malle Babbe, Banger Hart en zoveel andere successen steeds weer een nieuw publiek wist aan te boren, lijdt aan Parkinson.
En dat zal bij zijn fans hard aankomen. Het betekent namelijk dat het doek gaat vallen, dat hij in een nieuwe fase van zijn leven terecht is gekomen waarin zingen – anders dan de afgelopen zestig jaar – geen vanzelfsprekendheid meer is.
Rob vertelt zijn hele verhaal in de nieuwe editie van WEEKBLAD PRIVÉ, die morgen verschijnt, en hij klinkt tijdens het openbaren van zijn medische geheim alsof er een last van zijn schouders valt.
Al enkele weken loopt hij rond met het nieuws dat hij in het ziekenhuis van zijn neuroloog te horen kreeg. Het waren veelbewogen weken. Want ook was er ineens een filmpje dat viral ging op internet en dat liet zien hoe de hitzanger, terwijl de hele feesttent in Naaldwijk Banger Hart met hem meezong, achterover van de bühne viel.

,,Ik neem de maker ervan niks kwalijk’’, zegt Rob. ,,Ook niet dat hij het deelde. Maar het heeft er in mijn gezin en mijn omgeving wel heel erg ingehakt. HENRIËTTE (50) en ik hadden het nieuws net te verwerken gekregen toen dat gebeurde. Het was akelig om te zien, helemaal als het jezelf betreft, maar ook sommige reacties waren verschrikkelijk. Ik zou dronken zijn geweest, noem maar op. Mijn hele leven heb ik nog niet dronken op een podium gestaan, maar goed. Wíj wisten net wat eraan de hand was, verder nog niemand.’’
Hoe gaat met met je?
,,Nou ja, redelijk. Het is natuurlijk dramatisch nieuws. Maar we zijn er niet door platgewalst. Eerst wel, nu weer overeind gekrabbeld en het gaat weer, dat moet ook wel. We hebben ook een kind van zeven, dat zich afvraagt wat er allemaal aan de hand is. Voordat hij dat filmpje door anderen te zien zou krijgen, hebben we het hem zelf maar laten zien. Ik heb verteld dat papa last had van zijn rug, dat hij was gevallen, hier, kijk maar. Liever dat dan dat hij er door een schoolvriendje op het plein mee wordt geconfronteerd.’’
En wat zei Julius?
,,Ach, dat was zo lief. We hebben uitgelegd dat papa trilt en dat hij ziek is. Dat hij daardoor weleens kan vallen en dat hij dus een beetje moet uitkijken. Sindsdien waarschuwt hij me de hele dag voor alles. Het is ontroerend en aandoenlijk, en dat voel ik vanuit mijn hele familie. Het is een en al liefde, we komen hier wel doorheen. Het is de nieuwe werkelijkheid, een nieuwe fase in mijn leven.’’
En niet de laatste.
,,Nee, die komt ook nog wel. Maar dat is niet deze. Ik wil nog een nieuwe cd maken en op een nette manier, na zestig jaar, afscheid nemen van het publiek. Ik maak mijn huidige tour gewoon af en dan volgt volgend jaar een afscheidstour langs alle provincies en een allerlaatste concert in Amsterdam, waar ik vandaan kom en waar alles voor me begon.’’
Is daar haast bij geboden?
,,Dat weet niemand. Ook de neuroloog niet. Ik weet dit pas sinds enkele weken en we moesten er even van bijkomen. Nu pas gaan we plannen voor het komende, pakweg, ja, komende jaar. Daarin moet alles wat ik wil nog wel gaan gebeuren. En dan is het misschien gewoon ook wel mooi geweest, dan hoop ik nog een mooie tijd met mijn gezin, familie en vrienden door te mogen brengen.’’
Ben je bang?
,,Nou ja, even sloeg de paniek wel toe. We hebben het er niet de hele dag over, zeker niet. Maar zodra ik ’s morgens wakker word, is het besef er wel natuurlijk. En dat is zwaar. Het is een progressieve ziekte, hè? Het wordt alleen erger, nooit meer beter. En hoe het gaat verlopen, we laten het maar op ons af komen. Henriëtte is geweldig. Die was verpleegster vroeger, dat kan nog van pas komen. Ze is heel sterk en geweldig. Heel nuchter, en dat moet je hebben. Aan dat gepanikeer heb je niks.’’
Komt het wel als een verrassing, die diagnose?
,,Omdat ik al langer tril? Dat doe ik al, nou, zeker vijftien jaar. Misschien wel langer. Dat begon ooit met een kopje koffie neerzetten. Huh? En het werd steeds erger, maar toch heette dat een tremor en géén Parkinson. Het ging wel van kwaad tot erger, zodat ook het publiek het opviel. Ik maakte er maar grapjes over en kreeg er nog applaus voor ook. Dat ik Parkinson heb, is echt nieuw, iets van de laatste weken. En dat hakt er nu flink in.’’
Omdat het alles wat je wil in de weg staat?
,,Ja! Honderd worden is natuurlijk maar weinigen gegeven, maar het gaat allemaal nog zo lekker! Mijn stem houdt zich fantastisch, ik zou nog jaren door kunnen. Maar door dit… houdt het op. En dat is een streep door de rekening. Ik wil het publiek wel de Rob de Nijs geven die ze gewend zijn. Niet een beverig mannetje dat… nou ja, maak de zin maar af. Daarom denk ik: nog een jaar.’’
,,Als je dan in de zaal zit bij een concert en je zou je ogen dichtdoen, dan hoor je de echte mij. Ik zal misschien wat langer op een kruk zitten, dat moet nu maar, dat doet geen afbreuk aan de ervaring en aan het prachtige repertoire wat ik al die jaren verzameld heb. Het is niet anders, lieve mensen. Aan alles komt een einde. En het einde van mijn carrière kondig ik hierbij aan, terwijl ik het liever allemaal anders had gezien en nóg liever nog jaren was doorgegaan. Ik hou nog steeds van mijn vak, maar dit was het… bijna! En als ik dat nu voor het eerst hardop zeg, valt dat nauwelijks nog te geloven. Zingen, optreden, wás al die jaren mijn leven. Ik hoop de tijd en de kracht te hebben dat op een mooie manier te kunnen afsluiten.’’
Morgen in Weekblad Privé, het eigen indrukwekkende verhaal van de hitzanger. Rob: ’Ik stop’; Parkinson maakt einde aan carrière van zestig jaar.