Imca Marina eert oude liefde met “De Wals van de Liefde”, een persoonlijk en ontroerend verhaal.

imca-walsImca Marina, icoon van de Nederlandstalige muziek, komt dit keer met een bijzonder persoonlijke single over een verloren liefde. De tekst was ruim dertien jaar verloren, maar tijdens haar verhuizing hervond zangeres dit lied wat haar blijft raken. Het verhaal achter de single vertelt Imca in haar eigen woorden:

 

‘Toen ik 22 was werkte ik als zangeres met allerlei orkesten live bij de Ruteck’s Tearooms. In Utrecht werkte ik met een Duits orkest. Daar leerde ik toen een Oostenrijkse trompettist en bügel speler kennen, Rolf. Hij werd halsoverkop verliefd op mij en wist mijn aandacht te trekken doordat hij zogenaamde aanmerkingen en kritiek op mij had. Ik kritiseerde terug en zo werden we, al kibbelend over muziek, verliefd op elkaar. Hij was een hele goede jazz trompettist en een ontzettende lieve jongen. Ik leerde ook veel over andere muziekstijlen van Rolf. Wij werden steeds verliefder op elkaar.

Het hele orkest en alles wat daar bij hoorde woonde tijdelijk aan de Catharijnesingel in een logement. Na 3 maanden ging Rolf terug naar Oostenrijk waar hij in Grinzing-Wenen bij zijn grootmoeder woonde. Rolf vertrok per helikopter vanuit Wiesbaden naar de Lybische woestijn waar toentertijd een Amerikaanse luchtmacht basis was. De helikopter stortte neer en ook Rolf kwam om het leven. Via zijn grootmoeder kreeg ik bericht dat hij was overleden. Het drong toen niet onmiddellijk tot mij door en twee maanden later besloot ik naar Wenen te gaan. Zijn grootmoeder herkende mij onmiddellijk toen ik in de deuropening stond. Ik mocht toen blijven zolang als ik wilde om het verdriet te verwerken. Overdag ging ik vaak de stad verkennen, meestal lopend vanuit het huis van Oma.

Zo kwam ik al zwervend langs straten met grote geheimzinnige huizen. Huizen met pilaren en nissen en straten verlicht met Hongaarse lantaarns. Alles, naar mijn beleving, in zeer nostalgische sfeer en ook een beetje sinister. Er waren ook altijd danssalons waar ik dan wel eens koffie of thee dronk. Vaak zat in zo’n groot pand een café met oudere heren, daarnaast een danszaal met een orkest waarvan de heren in smoking Weense walsen en hooguit een Amerikaans quick-step speelden. Vaak zag ik dan de Heeren die met de Dames dansten om de hoek, de trap op, verdwijnen. Mijn nieuwsgierigheid dwong mij om op onderzoek uit te gaan, zij verdwenen in kamers…. het trappenhuis was spaarzaam verlicht en gehorig en overal hoorde je de muziek in flarden, geschuifel, gemompel en kreten, kortom toen wist ik het dus.

Niemand zei er een boos woord over en ik vond Wenen een stad vol geheimen en dubbelzinnigheid maar de Oostenrijkers waren hoffelijk en niemand die het benoemde. Het drong inmiddels ook tot mij door dat ik mijn vriendje nooit meer zou zien. Ik ging terug naar Amsterdam en pakte de draad weer op.

Jaren Later hoorde ik de teksten en de muziek van Leonard Cohen en hij beschreef in zijn ballad “Take this Waltz” precies die sfeer die ik toen in Wenen beleefde en ontdekte. Ik heb toen een Nederlandse tekst geschreven die ook zonder de feiten te benoemen de sfeer weergaf.

Bijna 13 jaar lang kon ik de tekst niet meer vinden. Ik heb toen nog 3 andere songs van Leonard Cohen vertaald in het Nederlands. Bij mijn verhuizing onlangs vond ik de teksten terug.

Wij zijn nu in 2016 en wil géén concurrentie aangaan met de fantastische Leonard Cohen, zou dat ook niet kunnen en willen. In wezen is het -ondanks aangehouden melodielijn- in een ander ritme geplaatst en ook wellicht wat onherkenbaar geworden…..
Imca.’